Όταν η βίβιαν μου έλεγε ότι πρέπει φέτος τα παιδιά να πάνε κατασκήνωση ένιωθα το ”πρέπει” βαρύ.. κι ασήκωτο… Μη νομίσετε όσοι με διαβάζετε ότι ακόμα και σήμερα το χω χωνέψει.. Κυριακή σήμερα ξυπνήσαμε όλο χαρά !!! Βαλίτσες έτοιμες τσάντες με μαγιό παιχνίδια και αξεσουάρ όλα στη θέση τους … ηθικόν ακμαιότατο… Μπήκαμε με τραγούδια στο αμάξι βάλαμε και τις αγαπημένες μας μουσικές και το ταξίδι προς την κατασκήνωση ξεκίνησε… τα 40 λεπτά τα έκανα 120 παρά κάτι.. δεν φταίω κόλλαγε το gps.. ή μάλλον με πείραζε το ”πρέπει” το παραδέχομαι… Φτάσαμε σε μια πευκόφυτη πλαγιά γεμάτη χρώματα δρομάκια γραφικά τοίχους ζωγραφιστούς και υπέροχα μικρά κεραμόσκεπα σπιτάκια..
.
-Εδώ είναι η κατασκήνωση; ρώτησαν με μια φωνή και τα τρία παιδιά
-Εδώ είναι αγάπες μου! απάντησε η μητέρα τους…
Μετά την εγγραφή και τη διαδικασία στη γραμματεία προχωρήσαμε να βρούμε τα σπιτάκια με τις νησιώτικες θαλασσινές ονομασίες.
-Μπαμπά εδώ είμαι στην Κόρινθο να την!!! Γελάω γιατί στην μέση ενός βουνού η φωνή του Κωνσταντίνου με κάνει να τα χάνω. Το σπιτάκι των αγοριών ονομάζεται Κόρινθος.. Και των κοριτσιών μου Ύδρα… χαχα τι όμορφα !!! πόσο ξέγνοιαστα!!!
Μείναμε αρκετή ώρα μαζί τους, υπέροχο το περιβάλλον, οι χώροι, τα σπιτάκια το ίδιο και οι υπεύθυνες κοπέλες των ομάδων… Πρώτη μας κατασκήνωση σήμερα τα λόγια των παιδιών τα χαμόγελα τους και η αίσθηση που πήρα με έκαναν να τα εμπιστευτώ και κυρίως φεύγοντας από την αγκαλιά τους να αφήσω κάπου μακριά το βάρος που ένιωθα για το αν θα τους άρεσε πως θα περνούσαν ή αν πάθουν κάτι… ανασφάλειες ενός μπαμπά που νιώθει την απουσία των μικρών του…
Τα δάκρυα της μαμάς Βίβιαν δεν κράτησαν για πολύ μόλις ο Κωνσταντίνος την αγκάλιασε και της είπε σ αγαπώ θα είμαι καλά εδώ μαμά δεν άντεξε… Αποχαιρετήσαμε τα παιδάκια μας και ξέρουμε ότι είναι σε μια χαρούμενη ”αγκαλιά” ξέγνοιαστη και κυρίως ασφαλή!!!
.
