Είναι αλήθεια ότι το “ξύλο” έχει περάσει από γενιά σε γενιά στις περισσότερες οικογένειες και, μάλιστα, πολλοί το θεωρούν ως το πιο αποτελεσματικό μέσο επιβολής της πειθαρχίας. Κάτι τέτοιο, όμως, φαίνεται ότι δεν είναι απόλυτα ακριβές.
Ναι, εάν χτυπήσετε το παιδί σας, όταν πετάξει την μπάλα στην τηλεόραση, θα προσπαθήσει να μην το ξανακάνει, για να μην τις φάει, αλλά μόνο και μόνο επειδή θέλει να αποφύγει την ποινή. Όταν είστε μακριά και πιστεύει ότι δεν θα το δείτε ή ότι δεν θα το μάθετε, τότε είναι πολύ πιθανό να πετάξει και πάλι την μπάλα μόνο και μόνο από αντίδραση. Για να κάνει τη δική του “επανάσταση”.
Tο πιο βασικό σε αυτήν την περίπτωση είναι ότι δεν αντιλαμβάνονται τη διαφορά του σωστού από το λάθος. Δεν επαναλαμβάνουν την πράξη μόνο και μόνο, επειδή φοβούνται την ποινή και όχι γιατί έχουν συνειδητοποιήσει ότι η πράξη τους είναι λανθασμένη.
Να ξέρετε, επίσης, ότι τα παιδιά αντιπαθούν τους ανθρώπους, που τα χτυπούν. Ακόμα και ενστικτωδώς. Δεν τους σέβονται. Σίγουρα δεν θέλετε ως γονείς να ανήκετε σε αυτές τις κατηγορίες.
Τεράστιο πρόβλημα είναι ότι το ξύλο διδάσκει τη βία. Όσοι δέρνουν τα παιδιά ή τις γυναίκες τους, έχουν πέσει και οι ίδιοι θύμα ξυλοδαρμού σε μικρή ηλικία. Η βία δεν σε μαθαίνει να τιθασεύεις την οργή σου, ούτε τρόπους να διαπραγματεύεσαι τα “θέλω” σου.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, παράλληλα, ότι οι γονείς έχουν πολλαπλάσια δύναμη από εκείνη, που ενδεχομένως μπορεί να αντέξει ένα παιδικό κορμάκι. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν πολλές πιθανότητες το παιδί να τραυματιστεί και μάλιστα πολύ σοβαρά.
Οι ειδικοί επιμένουν ότι η σωματική βία δεν είναι το παν. Δικαιολογείται μόνο ένα χτύπημα στα χέρια ή τον ποπό σε μια επικίνδυνη κατάσταση, προκειμένου να εντυπωθεί στο παιδί το λάθος, αλλά μόλις αυτό εντυπωθεί, τότε η βία δεν δικαιολογείται σε καμία περίπτωση.
Πηγή: govastileto.gr
