Η ιστορία μιας μητέρας που είδε τον γιο της να παλεύει με τον καρκίνο και να γίνεται ξανά μετά την επέμβαση «το παιδί που ξέραμε», αποδεικνύει ότι η ασθένεια που οι περισσότεροι συνεχίζουν να φοβούνται όσο καμιά άλλη μπορεί να νικηθεί. Αρκεί εκτός από τα δάκρυα (και μαζί με τη θεραπεία) να επιστρατευτούν οι κατάλληλοι σύμμαχοι: αποφασιστικότητα, δύναμη, επιμονή και συμπαράσταση·ειδικά όταν ο άρρωστος είναι παιδί.
Η κυρία Ουρανία Κουσαθανά μιλά για τις εμπειρίες τις από την πάλη με τον καρκίνο- του γιου της η πρώτη.
«Μαμά, μου είπες ότι ο Δημητράκης δεν θα έχει πολλά μαλλιά. Δεν μου είπες ότι δεν θα έχει καθόλου». Ο μεγάλος αδελφός του επτάχρονου Δημήτρη έπαθε σοκ την πρώτη φορά που τον αντίκρισε μετά την έναρξη της θεραπείας του για τον καρκίνο. Ηξερε ότι ο Δημήτρης «είχε ένα πρόβλημα στην κοιλίτσα του και έπρεπε να γίνει καλά», ότι τα μαλλάκια του δεν θα ήταν τόσο πυκνά λόγω της θεραπείας…
Αυτά μπορούσε να τα αποδεχθεί. Η απότομη όμως αλλαγή της εικόνας του αδελφού του τον τρόμαξε.
Από τον περασμένο Φεβρουάριο τα δύο παιδιά ζουν χώρια. Ο «μεγάλος» έντεκα ετώνστο πατρικό του σπίτι στη Μύκονο μαζί με τον πατέρα τους και ο Δημητράκης στην Αθήνα με τη μητέρα τους. Την ήρεμη, γλυκιά και γεμάτη δύναμη κυρία Ουρανία Κουσαθανά. «Παλιά είχα άγχος με μια ίωση, έναν πυρετό. Τώρα νιώθω δυνατή. Εγώ που έτρεχα στους δικούς μου για το παραμικρό, είμαι αυτή που σήμερα τους δίνω κουράγιο. Δεν λέω ότι δεν έκλαψα. Εκλαψα και κλαίω. Πολύ. Ποτέ όμως μπροστά στο παιδί μου». Ο λόγος της είναι σταθερός, το βλέμμα της ήρεμο. Πιο πέρα ο Δημητράκης της παίζει με ένα άλλο παιδί, τον Πέτρο, και γελάει δυνατά. Η κυρία Ουρανία τον κοιτάζει τρυφερά. «Ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά για όλα τα παιδιά μας. Υπάρχει αγάπη και πίστη. Το ξέρω…», λέει.
Στην Αθήνα ήρθαν στις 27 Φεβρουαρίου. «Ο Δημήτρης είχε ανεβάσει πυρετό και η κοιλιά του ήταν πρησμένη. Ο γιατρός στη Μύκονο μου είπε ότι πρέπει να φύγουμε αμέσως για την Αθήνα. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι μόλις βγήκα από το ιατρείο, μπήκα στο αυτοκίνητο και πήγα στους γονείς μου. Δεν θυμάμαι πώς έφθασα. Το μυαλό μου είχε σταματήσει. Είπα στους γονείς μου τι έπρεπε να κάνουμε και έβαλα τα κλάματα. Κάπως ησύχασα όταν η αδελφή με πλησίασε και μου είπε ότι όλα αντιμετωπίζονται».
Ο σύζυγος της κυρίας Ουρανίας έλειπε για δουλειά στα Τρίκαλα. Του τηλεφώνησε, τον ενημέρωσε και συνεννοήθηκαν να συναντηθούν την επομένη στο λιμάνι της Ραφήνας. «Αρχικά πήγαμε σε ιδιωτική κλινική. Νόμιζα ότι σε μια ιδιωτική μονάδα το παιδί μου θα είχε καλύτερη φροντίδα. Πολλοί κάνουμε τέτοιες σκέψεις όταν δεν ξέρουμε… Από την κλινική μας έδιωξανδιότι δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του παιδιού. Ετσι πήγαμε στο παιδιατρικό νοσοκομείο που εφημέρευε, το “Αγία Σοφία”».
Οι γιατροί του «Αγία Σοφία» εξέτασαν τον Δημήτρη και είπαν στους γονείς του ότι είχε νεφροβλάστωμα. Ηταν καθησυχαστικοί. «Είναι ήπιο το πρόβλημα» , είπαν. Τους ενημέρωσαν για τη χειρουργική επέμβαση και τη θεραπεία που θα ακολουθούσε.
«Μείναμε στο νοσοκομείο αρχικά περίπου για 25 ημέρες. O Δημήτρης ακολουθούσε θεραπεία για να μικρύνει ο όγκος. Ηταν ένα παιδί αμίλητο, φοβισμένο» , θυμάται η μητέρα του. Η χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση του όγκου έγινε τον Απρίλιο. «Μετά την επέμβαση έγινε ξανά το παιδί που ξέραμε. Μιλούσε, γελούσε, ήθελε να σηκωθεί να τρέξει, να χοροπηδήσει» .
