Η εργασία του ανθρώπου που μένει στα μετόπισθεν για να φυλάει Θερμοπύλες, να κρατήσει την οικογένεια οργανωμένη, να φροντίσει για το σπιτικό φαγάκι που θα στηλώσει τους υπόλοιπους και να κάνει τις διαδρομές σχολείο – αγγλικά – μπαλέτο – καράτε – φροντιστήριο, είναι αδύνατον να αναγνωριστεί, όπως της αξίζει.
Μόνο μια μαμά που έχει αφήσει τα πάντα και κρατάει σπίτι και παιδιά μπορεί να γνωρίζει ότι:
Από ένα σημείο και μετά, το φανατικό συμμάζεμα του σπιτιού, απλά δεν έχει νόημα: όσο και να το γυαλίζεις, μόλις μπουν τα παιδιά από το σχολείο και ο σύζυγος με τις λασπωμένες αρβύλες, έχετε γειά βρυσούλες. Όλο το σφουγγάρισμα και το styling πάει περίπατο…
Tο μανικούρ είναι κάτι που το βλέπουμε μόνο στα περιοδικά και στις ταινίες: ακόμη και να μπεις στον κόπο να το κάνεις, σε δύο μέρες θα σε έχει αποχαιρετήσει.
Το χτένισμα επίσης: ναι βέβαια, θα πας κομμωτήριο, αλλά πόσο θα κρατήσει;
Τα άπλυτα δεν κατεβαίνουν ποτέ: κάποιες στιγμές πιστεύεις ότι η ταινία «Η ημέρα της Μαρμότας», έχει γραφτεί για σένα…
Τα πιάτα επίσης δεν τελειώνουν ποτέ: «καλή η Αμερική, αλλά πολύ πιάτο», έλεγαν κάποτε οι Έλληνες μετανάστες που έφευγαν για ένα καλύτερο αύριο στην άλλη όχθη του Ατλαντικού και μετά κλείνονταν μέσα στις κουζίνες και έπλεναν πιάτα νύχτα μέρα, χωρίς να βλέπουν το φως του ήλιου.
Ε, κοντά είμαστε…
Το μόνο καλό είναι ότι αν αποφασίσεις μια μέρα να πάρεις άδεια από τον εαυτό σου και να μην κάνεις τίποτε, κανείς δεν μπορεί να σου πει κάτι: ε, δεν μπορεί τόσο κουπί, κάποιο καλό θα είχε όλη αυτή η ιστορία…
Συντάκτης: Νανά Χατζή
Πηγή: allyou.gr / star.gr
